احراز هویت بیومتریک چیست؟

احراز هویت بیومتریک به یک فرآیند امنیت سایبری اشاره دارد که هویت کاربر را با استفاده از ویژگی‌های بیولوژیکی منحصربه‌فردشان مانند اثر انگشت، صدا، شبکیه چشم و ویژگی‌های صورت تأیید می‌کند. سیستم‌های احراز هویت بیومتریک این اطلاعات را ذخیره می‌کنند تا هویت کاربر را هنگامی که کاربر به حسابش دسترسی پیدا می‌کند تأیید کند. این نوع احراز هویت معمولاً از اشکال سنتی احراز هویت چند عاملی ایمن تر است.

انواع روش های احراز هویت

در زیر چند روش رایج احراز هویت بیومتریک مورد استفاده برای امنیت شبکه توضیح داده شد، که برای شکست مجرمان سایبری طراحی شده‌اند و برخی از فناوری‌های احراز هویت بیومتریک زیر مواردی هستند که ممکن است روزانه از آنها استفاده کنید.

تشخیص چهره : این سیستم ها از ویژگی های منحصر به فرد صورت افراد برای شناسایی آنها استفاده می­کنند. در مکان‌های مختلفی مانند گوشی‌های هوشمند، پرداخت‌های کارت اعتباری و اجرای قانون استفاده می‌شود.

تشخیص اثر انگشت: احراز هویت اثر انگشت از اثر انگشت منحصر به فرد افراد برای تأیید هویت آنها استفاده می­کند. می‌توان از آن برای ایمن‌سازی همه چیز، از دستگاه‌های تلفن همراه تا خودرو، حتی ساختمان‌ها، استفاده کرد که آن را به گسترده‌ترین فناوری احراز هویت بیومتریک تبدیل می‌کند.

تشخیص چشم: تشخیص چشم از الگوی منحصر به فرد عنبیه یا شبکیه چشم افراد برای شناسایی آنها استفاده می­کند. از آنجایی که اجرای این نوع احراز هویت بیومتریک دشوارتر است، نسبت به انواع دیگر گزینه های احراز هویت بیومتریک کمتر رایج است. اسکن عنبیه به منبع نور مادون قرمز و حداقلِ آلودگی نوری برای اطمینان از دقت نیاز دارد. اگرچه چالش‌های خود را به همراه دارد، اما یکی از دقیق‌ترین سیستم‌های احراز هویت بیومتریک است. تشخیص چشم عموماً در موقعیت‌هایی استفاده می‌شود که امنیت بسیار مهم است، مانند تأسیسات و تحقیقات هسته‌ای و غیره.

تشخیص صدا: تشخیص صدا از لحن، زیر و بم و فرکانس های منحصر به فرد برای احراز هویت استفاده می­کند. این رایج ترین بیومتریک مورد استفاده برای تأیید کاربران هنگام تماس با مرکز تماس برای پشتیبانی خدمات مشتری است (به عنوان مثال، بانکداری آنلاین)

تشخیص راه رفتن: تشخیص با استفاده از روشی که شخص برای شناسایی راه می­رود و احراز هویت می­شود. هر فرد کمی متفاوت راه می­رود، بنابراین روشی که یک فرد یک پا را جلوی پای دیگر قرار می­دهد، روشی موثر برای تأیید هویت اوست. در حال حاضر، این یک شکل رایج از احراز هویت نیست، اما انتظار می‌رود در آینده رایج‌تر شود.

تشخیص ورید: در تشخیص ورید از الگوی رگ های خونی در دست یا انگشت فرد برای شناسایی آنها استفاده می­شود. این نوع احراز هویت بیومتریک از نور مادون قرمز برای ترسیم رگ های زیر پوست دست یا انگشتان شما استفاده می­کند. تشخیص ورید بسیار دقیق است.

ابتدا باید بدانیم که یک سیستم احراز هویت بیومتریک تک وجهی چیست. اساساً این سیستمی است که فقط یک ویژگی متمایز را تأیید می­کند، مثلاً چهره یا اثر انگشت. با این حال، این سیستم بسیار مستعد تقلب است.

اینجاست که احراز هویت بیومتریک چندوجهی وارد عمل می­شود. این رویکردی است که در آن بیومتریک های مختلف در حین تأیید هویت بررسی می­شود. این کار را برای حملات یک هکر دشوارتر می­کند.

نمونه‌ای از احراز هویت چندوجهی: یک هکر ممکن است بتواند عکس یک شخص را در اینترنت پیدا کند، که سپس از آن برای فریب یک سیستم تشخیص چهره استفاده ‌کند. اگر سیستم فقط یک تأیید هویت داشته باشد، حساب های کاربر هک می­شوند. با این حال، اگر سیستم از کاربر بخواهد که احراز هویت اضافی مانند ویدیویی از شخصی که رمز عبور خود را می‌گوید ارائه دهد، احتمال اینکه هکر آن را پیدا کند بسیار کم است.

مزایای احراز هویت بیومتریک

بیمه هویت: احراز هویت بیومتریک سطوح اطمینان بیشتری را برای کاربران نهایی تضمین می­کند. نرم افزار پیچیده آن به ارائه دهندگان این امکان را می­دهد که بدانند یک فرد همان چیزی است که ادعا می­کند از طریق یک ویژگی ملموس و واقعی، حتی اگر یک مهاجم سایبری از رمز عبور کاربر یا پاسخ به سؤال امنیتی او اطلاع داشته باشد، هیچ راهی وجود ندارد که بتواند اثر انگشت یا اسکن چشم را کپی کند.

سهولت استفاده: در حالی که احراز هویت بیومتریک از نظر فرآیند داخلی آن بیشتر جنبه فنی دارد، به طور کلی از نظر کاربر آسان و سریع است. با استفاده از یک اسکنر اثر انگشت برای باز کردن قفل حساب یا تشخیص چهره، تعداد دفعاتی را که باید با استفاده از یک رمز عبور طولانی وارد شوید که دارای چندین کاراکتر خاص است که احتمالاً هم اغلب آن را فراموش می­کنید، کاهش می­دهید.

تشخیص تقلب: تکرار بیومتریک تقریباً غیرممکن است. تکثیر و سرقت آنها سخت است و تنها 1 در 64 میلیارد احتمال دارد که اثر انگشت شما دقیقاً با شخص دیگری مطابقت داشته باشد. بسیار بعید است که یک هکر بتواند به چیزی که با بیومتریک ایمن شده است دسترسی پیدا کند.

پسوردها در مقابل بیومتریک: کدام یک قوی تر است؟

همانطور که می­دانیم، بیومتریک یک مانع اضافی به سایر اقدامات امنیتی اضافه می­کند و احراز هویت چند عاملی را امکان پذیر می کند. از سوی دیگر، رمزهای عبور از طریق چندین روش به راحتی قابل هک هستند. احراز هویت بیومتریک روش قوی‌تری است زیرا منحصر به هویت چهره و اثر انگشت کاربر است. هیچ راهی برای تکرار آن وجود ندارد و حملات جعل بسیار کمتر رایج است.

شایعاتی که پیرامون احراز هویت بیومتریک ارائه می­شود

فناوری بیومتریک تجاوز به حریم خصوصی است: راه حل های احراز هویت بیومتریک عموماً از کاربر می­خواهد که با ثبت نام در احراز هویت بیومتریک موافقت کند که از چهره او عکاسی شود و این عکس در سیستم احرازهویت ذخیره شود. از نظر ذخیره سازی، یک تصویر عکاسی از چهره کاربر در پایگاه داده ذخیره نمی­شود، فقط یک مدل ریاضی از چهره ذخیره می­شود که اساسا برای یک هکر بی فایده است.

شناسایی بیومتریک را می­توان به جای چهره فیزیکی و واقعی، با تصاویر و عکس ها فریب داد: راه حل های مدرن احراز هویت بیومتریک پیشرفته تر از مدل های قدیمی تر هستند. راه‌حل‌های بیومتریک مدرن می‌توانند از کاربر بخواهند که با چرخاندن سر، پلک زدن یا حتی لبخند زدن، هویت خود را بیشتر تأیید کند. این امر شانس تایید تصاویر ثابت از طریق احراز هویت بیومتریک را از بین می­برد.

مدل‌های بیومتریک با افزایش سن کاربر یا تغییر ویژگی‌ها منقضی می‌شوند: با راه‌حل‌های بیومتریک مدرن، این موضوع نگران‌کننده نیست، زیرا کاربر معمولاً به طور منظم احراز هویت می‌شود. این بدان معنی است که تغییرات کوچک در ظاهر به اندازه کافی بزرگ یا قابل توجه نخواهد بود که مطابقت را باطل کند. در عوض، داده های ریاضی با تشخیص این تغییرات به روز می­شوند.

نتیجه گیری:

بیومتریک یک اصطلاح فنی برای اشاره به ویژگی های فیزیکی یا رفتاری انسان است. احراز هویت بیومتریک یک مفهوم در امنیت داده ها است. راه حل های احراز هویت بیومتریک یک مدل تولید شده توسط داده ها ایجاد می­کند که نشان دهنده فرد است. با آن مدل و اطلاعات بیومتریک، سیستم های امنیتی می­توانند دسترسی به برنامه ها و دیگر منابع شبکه را تأیید کنند. احراز هویت بیومتریک به سرعت در حال تبدیل شدن به یک جزء محبوب استراتژی‌های احراز هویت چند عاملی است، زیرا چالش احراز هویت قوی را با تجربه کاربری کم اصطکاک ترکیب می‌کند.